ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ (ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ)

Στο αδιευκρίνιστης ταυτότητας blog της «ένωσης οπαδών ΣΥΡΙΖΑ» (;) υπάρχει ολόκληρη η τοποθέτηση του Αλαβάνου στην γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τους λόγους για τους οποίους παραιτείται.

http://enosy.blogspot.com/2009/06/1762009.html

Ειλικρινώς θα προτιμούσα να μην την είχα διαβάσει. Αλλά μια και μου συνέβη, θα κάνω ορισμένα σχόλια.

Α. Στο πρώτο κομμάτι της τοποθέτησης, ο Αλαβάνος διερευνά τα πολιτικά αίτια που οδήγησαν στην εκλογική αποτυχία. Είχαμε δυνατότητες, αν και τα δημοσκοπικά ποσοστά έπεφταν. Ο Αλαβάνος αναφέρεται στο γεγονός ότι μας έκοψε κόσμο ο Δεκέμβρης. Αλλά δεν κάνει ουσιαστική πολιτική κριτική επί της ουσίας. Είχαμε αριστερίστικη γραμμή; Πέσαμε στην λούμπα που μας έστησε το πολιτικό σύστημα μαζί με την Ανανεωτική Πτέρυγα; Θα μπορούσε να γίνει ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από αυτά. Αλλά δεν μπαίνει σε αυτή τη συζήτηση. Και δεν μπαίνει γιατί δεν θέλει να στενοχωρήσει κανέναν εκτός από αυτούς στους οποίους στοχεύει. Μιλάει λοιπόν απλώς για πλήρη αδυναμία και ανικανότητα του Συνασπισμού να χειριστεί την κατάσταση», έτσι ώστε ο καθένας να ακούει αυτό που του αρέσει.

Β. Προχωράει σε εκτίμηση άλλων παραγόντων. Μας ξέφυγε το θέμα των μεταναστών, δεν εκτιμήθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε ξανά κεφάλι, δεν καταφέραμε να βάλουμε στην ατζέντα τα ζητήματα της κρίσης. Για να καταλήξει πάλι σε κάτι που το αφήνει να κρέμεται. «Έπρεπε να αναδείξουμε εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ, πέραν της εναλλαγής με ένα ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται σε κάμψη. Σωστό και εκεί είναι η αδυναμία μας. Αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση που προτείνει αυτός; Πάλι ο καθένας μπορεί να καταλάβει αυτό που του αρέσει.

Γ. Παρακάτω, θέτει ένα ζήτημα γραμμής. Έπρεπε να αναδείξουμε το ζήτημα της αλλαγής συσχετισμών εντός της Αριστεράς. ΝΑ πάμε δηλαδή ανταγωνιστικά προς το ΚΚΕ. Είναι μια άποψη. Σεβαστή. Ο ίδιος είχε παλιότερα την άποψη της «άδειας καρέκλας», που είναι μια διαφορετική άποψη. Επίσης σεβαστή. Όταν όμως έχεις δύο σεβαστές απόψεις παράλληλα για το ίδιο ζήτημα, είναι πρόβλημα.

Δ. Περιγράφει ως απολίτικο και οπορτουνιστικό το σύνθημα για τέσσερεις ευρωβουλευτές. Ενώ το δικό του σύνθημα για τρίτη δύναμη, με τρείς ευρωβουλευτές το θεωρεί πολιτικό. Γιατί, λέει, έβαζε το ζήτημα της αλλαγής συσχετισμών, και ταυτόχρονα υπερασπιζόταν και την εκλογή Παπαδημούλη. Δηλαδή ισχυρίζεται ότι αυτοί που έλεγαν τέσσερεις ευρωβουλευτές, το έλεγαν έτσι ξερά; Μα ακριβώς τα ίδια πολιτικά στοιχεία έβαζε και η άποψη για τέσσερεις ευρωβουλευτές. Το αν ήταν σωστό ή λάθος είναι άλλη συζήτηση. Αλλά δεν μπορείς να φέρνεις σε αντιπαράθεση δύο απόψεις που διαφέρουν μόνο ως προς τον βολονταρισμό τους, απογυμνώνοντας την μία από τα χαρακτηριστικά της για να υποστηρίξεις την άλλη.

Ε. Από εδώ και κάτω όλη η τοποθέτηση είναι μια επίθεση στο «περιβάλλον Τσίπρα». Δηλαδή στον Τσίπρα. Το «περιβάλλον Τσίπρα» έτρεχε πίσω από τις δημοσκοπήσεις. Το «περιβάλλον Τσίπρα» προώθησε το απολίτικο σύνθημα για τέσσερεις ευρωβουλευτές (και όχι το πολιτικό σύνθημα για τρείς). Το «περιβάλλον Τσίπρα» πριόνισε τον Παπαδημούλη, με κίνδυνο να χάσουμε τους πολύτιμους ανανεωτικούς. Το «περιβάλλον Τσίπρα» χαντάκωσε ως εκ τούτου και την Σωτηρίου (και όχι οι «ανανεωτικοί» σε συνεργασία με τα κανάλια). Το «περιβάλλον Τσίπρα» επέβαλλε την γραμμή για τρίτο πόλο, και μας απομάκρυνε, λέει ο Αλαβάνος, από τους ευρωπαϊστές ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και ακόμα χειρότερα, το «περιβάλλον Τσίπρα» προώθησε τη γραμμή για τον «τρίτο πόλο» αιφνιδιαστικά και χωρίς διαβούλευση (και όχι με εξαντλητική διαβούλευση όπως έκανε αυτός με τις προτάσεις προς το ΠΑΣΟΚ). Το «περιβάλλον Τσίπρα» ήθελε να καρπωθεί την νίκη μόνο για τον εαυτό του. Το «περιβάλλον Τσίπρα» μίλησε για το καλύτερο αποτέλεσμα της Αριστεράς ever (για να κάνει τον Τσίπρα ηγέτη και όχι για να συσπειρώσει τον κόσμο μας βέβαια). Το «περιβάλλον Τσίπρα» πριόνισε και τον ίδιο τον Αλαβάνο ο οποίος «βίωσε αυτό που βίωσε και ο Παπαδημούλης». Το «περιβάλλον Τσίπρα» εξαπέλυσε επίθεση στον Αλαβάνο από τα ΜΜΕ για την υπόθεση του ντιμπέιτ, την στιγμή που όλος ο ΣΥΡΙΖΑ και όλος ο Συνασπισμός του ζητούσαν να πάει αυτός. Το «περιβάλλον Τσίπρα» απαίτησε να καταθέσει ο Τσίπρας και όχι ο Αλαβάνος στο πρωτοδικείο το ψηφοδέλτιο του συνδυασμού. Το «περιβάλλον Τσίπρα» απαιτεί να είναι ο Τσίπρας επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εθνικές εκλογές, αντί να ασχοληθεί με τα αίτια της ήττας.

ΣΤ. Τέλος υπόσχεται να κάνει αυτοκριτική για τις ενέργειες του από τις εκλογές του 2007 και μετά, δηλαδή για την προώθηση Τσίπρα στην προεδρεία του Συνασπισμού.

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Α) Αν ο Τσίπρας έκανε αποτίμηση του αποτελέσματος και έλεγε ότι φταίει η αδυναμία παρεμβάσεων της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, οι αυθαίρετες κινήσεις Αλαβάνου προς το ΠΑΣΟΚ, η παρουσία μας στο ντιμπέιτ, η προβληματική μας στάση στο ζήτημα της διαφθοράς και η αδύναμη πολιτική μας στο θέμα της μονής Τοπλού (δηλαδή φταίει ο Αλαβάνος), θα έλεγα ότι είναι παλαβός. Και εξ ίσου παλαβοί θα έλεγα ότι είναι όσοι τον ενθαρρύνουν και τον χειροκροτάνε.

Β) Με την ανάλυση Αλαβάνου παρακάμπτεται το βασικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Που είναι ότι ο Συνασπισμός αποτελείται από δύο κόμματα με δύο αλληλοσυγκρουόμενες γραμμές, απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ. Δεν το παρακάμπτει απλώς. Το συγκαλύπτει. Και το συγκαλύπτει για να βάλει κάτω από τις φτερούγες του και τους «ανανεωτικούς» και την ΚΟΕ και όλους. Απέναντι στον Τσίπρα δεν του περισσεύει κανείς. Αλλά έτσι δεν μπορεί να γίνει σοβαρή ανάλυση.

Γ) Και βέβαια, δεν αντιλαμβάνομαι πως η ΚΟΕ και όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ που ακολουθούν αυτή τη γραμμή χειροκροτούν αυτές τις αναλύσεις χωρίς συζήτηση. Ότι οι ανανεωτικοί είναι πολύτιμο κεφάλαιο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους χρειαζόμαστε και βεβαίως δεν συζητάμε κάν την πολιτική τους πρακτική και τις συμμαχίες τους.

Δ) Αυτό με το οποίο έχει στραβώσει ο Αλαβάνος είναι αυτά τα ποιος θα υπογράψει στο πρωτοδικείο και ποιος θα είναι ο επικεφαλής στις επόμενες εκλογές. Διότι έχει αποφασίσει να μείνει. Και εφ όσον μείνει δεν μπορεί να είναι απλός βουλευτής της κοινοβουλευτικής ομάδας με επικεφαλής τον Τσίπρα. Κατανοητό. Ας κλειστούν τρεις μέρες σε ένα δωμάτιο και ας τα βρούνε. Δεν αφορά τον κόσμο της αριστεράς αυτή η συζήτηση, ειδικά με τον τρόπο που γίνεται. Δεν μπορούν τα κορυφαία στελέχη να βγαίνουν και να λένε δημοσίως «δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας». Και κατόπιν να κάνουν της συμμαχίες τους δημόσια για να λύσουν τις διαφορές τους. Είναι ντροπή.

Ε) Αυτοί τη στιγμή, όλοι δουλεύουν για την Ανανεωτική Πτέρυγα. ΟΙ «ανανεωτικοί» αφήνουν ευχαρίστως τον Αλαβάνο να τους κολακεύει (μην πω τίποτα άλλο), ενώ ταυτόχρονα προσφέρουν υποστήριξη στον Τσίπρα, που έχει ανάγκη από ισχυρό Συνασπισμό. Και μένουν στο απυρόβλητο, για να φύγουν αργότερα με τους δικούς τους όρους. Αυτά.